Dutch > Levenslijnen
Geplaats door Aston E. op 08-02-2014Over hoe er niets gebeurt,
Wanneer je constant
tussen de lijntjes kleurt.
Een donker licht verlicht zachtjes mijn bureau, terwijl zij de zwarte schaduw van mijn scherm met geweld op het oppervlak werpt. Een leegte. “En toen was er licht”, maar niet voor iedereen, en ook niet overal evenveel. Feitelijk is er alles bij elkaar niet eens zoveel licht, en dan zijn er ook nog mensen die volledig in het duister tasten. Ik hoor het tikken van de toetsen – of meer van mijn vingers op de toetsen en van de toetsen op wat zich daaronder bevindt –, en vind het een fijn geluid. Het vult de leegte, dempt de pijn, door minder stil te zijn.
Plotseling word ik bevangen door een onverdraagbare angst, een angst om te normaal te zijn. Waarom zit ik hier? Achter mijn bureau, aan het werk. Wat laat mij werken, en wat werkt er op mij? Angstig veer ik omhoog uit mijn bureaustoel, waarna deze eenzaam tegen de muur aan rolt en met een zachte bonk tot stilstand komt. Stilte. Leegte.
Met gehaaste passen loop ik zonder verder na te denken naar de deur van mijn kamer, daarna naar de deur van mijn appartement. Ik hoor hem achter me in het slot vallen terwijl ik me met een schok realiseer dat ik mijn sleutels vergeten ben. Ik sta even stil, maar loop dan toch maar langzaam door. De trap af, het gebouw uit, de duisternis in. Want het maakt nu toch niet meer uit.
De eerste stap die ik buiten zet sta ik meteen weer stil; ik heb geen jas aan, en het is koud. Nou ja, “frisjes”, zoals men dat zo mooi zegt, want echt koud is het niet – maar dat neemt niet weg dat ik het desondanks toch echt koud heb. Ik adem rustig in, en voel de koude lucht mijn longen in stromen. Ik sluit mijn ogen. Ik maak dit soort nachtelijke wandelingen wel vaker, maar deze keer is anders. Buiten het feit dat het een stuk langer zal gaan duren omdat ik mezelf buitengesloten heb, voelt het nu ook meer als weglopen. Zoals ik vroeger van huis wegliep als klein kind, als ik weer eens iets onbenulligs niet mocht van mijn ouders, en dacht dat ik het wel alleen af kon.
Alles wat ik deed of doe, ik deed het omdat het moest of van me werd verwacht. Zonder twijfel deed ik alles wat iedereen deed, en ik had wat iedereen had; een opleiding, een vriendin, een baan, een appartement. Niets geks, geen rare hobby’s of vreemde ideeën. En weet je, het is op zich ook prima zo; het is niet alsof ik nu iets mis, maar eerder dat ik mij niet kan voorstellen dat ik dat anders wel zou hebben gedaan. Maar dan was ik niet zo normaal geweest. Of ach, hé, noem het maar gewoon saai. In een volledige cirkel herhaal ik hetzelfde wat miljarden anderen doen, en wat bovendien mijn voorouders tot ver terug vermoedelijk ook min of meer gedaan hebben. Zo bestaat vooruitgang toch niet?
Ik sta stil in het kleine parkje op twee straten afstand van mijn huis. De bomen wiegen traag heen en weer op het ritme van het leven, op het tempo van de tijd. Ik kijk naar het half-vervallen houten bankje dat onder een van de bomen schuilt, en vraag me af hoe het zou zijn om als een zwerver op zo’n bankje te slapen, en of je dan ook gelukkig zou kunnen zijn. Ik loop langzaam op het bankje af, mijn passen in het ritme van de wiegende bomen, mijn voetstappen weerklinkend als het tikken van de klok. Met iedere stap die ik dichterbij kom, wordt het bankje net iets mooier, net iets minder treurig en eenzaam.
Waarom ook niet? Ik leg mezelf langzaam op het bankje neer, en sluit mijn ogen. Ik voel het rechte, houten oppervlak onder me langzaam verdwijnen, en terwijl ik wegzweef begin ik mezelf steeds meer te voelen. Mijn benen, mijn armen, mijn longen, mijn hoofd, mijn ritmisch kloppend hart. Wiegend in het niets open ik mijn oren voor het zachte geruis van de met de wind zwaaiende bomen, open ik mijn ogen voor de rustig deinende takken, waarachter de sterrenhemel zich afwisselend achter de wolken verschuilt en weer tevoorschijn komt. Ik adem in en adem uit, en ik besluit: ik zou zo best gelukkig kunnen zijn.
verhaal creatief nederlands